W listopadzie 1918 roku, po 123 latach zaborów, odrodziło się niepodległe państwo polskie.
Jesienią 1918 roku dobiegała końca I wojna światowa, która przyniosła klęskę wszystkim trzem zaborcom. Rosja pogrążyła się w zamęcie rewolucji i wojnie domowej, wielonarodowa monarchia austrowęgierska rozpadała się i chyliła ku upadkowi, a Niemcy uginały się pod naporem wojsk Ententy. Dla Polaków była to niepowtarzalna szansa, aby móc odzyskać utracony byt państwowy.
„Niepodobna oddać tego upojenia, tego szału radości, jaki ludność polską w tym momencie ogarnął. Po 120 latach prysły kordony. Nie ma „ich”. Wolność! Niepodległość! Zjednoczenie! Własne państwo! Na zawsze! Chaos? To nic. Będzie dobrze. Wszystko będzie, bo jesteśmy wolni od pijawek, złodziei, rabusiów, od czapki z bączkiem, będziemy sami sobą rządzili. (…) Cztery pokolenia nadaremno na tę chwilę czekały, piąte doczekało.”
Jędrzej Moraczewski
Dzień 11 listopada 1918 roku, w którym Józef Piłsudski przejął władzę, został w 1937 roku dla uczczenia powstania suwerennego ośrodka władzy odrodzonej Polski – oficjalnie ogłoszony świętem narodowym. Obchodzono go jednak jako Święto Niepodległości już od 1919 roku. Od tego czasu jest jednym z najważniejszych świąt obchodzonych przez Polaków w kraju i zagranicą.
11sty listopada to wielka data – symbol miłości Ojczyzny, walki o wolność, symbol wiary i zwycięstwa. W tym dniu należy cieszyć się i świętować, ale też pamiętać o tym, co było, co jest i co być może. Nie zapominajmy o tych, którzy nam wywalczyli i zapewnili niepodległość. O tych bardzo znanych, ale także o tych tysiącach, dziesiątkach tysięcy, mniej znanych. O wszystkich anonimowych bohaterach, którzy swoim życiem zapłacili za wolną Polskę.
Refleksja nad wolnością i niepodległością powinna przynieść też wniosek, że niepodległość jest dzisiaj zadaniem trudnym, żmudnym, ale jednym z najważniejszych. Dziś jesteśmy demokratycznym, wolnym krajem, nie zapominajmy o poświęceniu poprzednich pokoleń.